Oznaczenia literowe - dysplazja

 1)nadal zatwierdzone - niemieckie, ale rozumiane międzynarodowo wyrażenie „tolerowany do hodowli”.2) Prawidłowa punktacja nie jest możliwa. Zaleca się ponowne sprawdzenie po 6 miesiącach.

Dysplazja biodrowa - leczenie zachowawcze bądź operacyjne

Leczenie zachowawcze nadaje się dla psów, które nie wykazują zaawansowanych zmian radiologicznych, nie mają objawów klinicznych bądź objawy są słabo nasilone i pojawiają się jedynie okresowo.

Dysplazja biodrowa ( z angielskiego Hip Dysplasia, w skrócie HD) jest to wrodzone schorzenie stawów biodrowych, częściowo dziedziczne, występujące u wszystkich ssaków. W hodowli psów choroba ta stanowi istotny problem zdrowotny u ras średnich i dużych. Istotą dysplazji biodrowej jest zbyt luźna torebka stawowa i więzadła, co powoduje niestabilność stawu, nadwichnięcia do zwichnięcia głowy kości udowej a w konsekwencji powstania zmian zwyrodnieniowych.

Szczególnie narażonymi na dysplazję są rasy: owczarek niemiecki, rottweiler, bokser, dog, owczarek kaukaski, sznaucer olbrzymi, labrador retriever. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna zaleca badanie w kierunku dysplazji 25 ras psów. W przypadku niehodowlanych dużych psów rasowych badanie w kierunku dysplazji wykonuje się ze wskazań lekarskich.

Postępujący zanik siatkówki lub postępujące zwyrodnienie siatkówki (ang. PRA) jest terminem wykorzystanym do opisania wielu wrodzonych degeneracji siatkówki prowadzących do utraty wzroku i w efekcie do ślepoty.
W przebiegu PRA dochodzi do zniszczenia fotoreceptorów siatkówki. We wczesnym stadium choroby zmiany dotyczą komórek pręcikonośnych powodując ślepotę zmierzchową, a następnie komórek wzrokowych czopkonośnych, co prowadzi do całkowitej utraty wzroku. Choroba występuje w obu oczach równolegle, a widoczne zmiany są symetryczne. Postępująca atrofia siatkówki powodowana jest mutacjami genów odpowiedzialnych za fizjologiczne funkcje komórek fotoreceptorowych siatkówki.

 Prawie każdy hodowca słyszał o prześwietleniach i wykluczaniu z hodowli psów z dysplazją. Działania te mają prowadzić do wyeliminowania choroby. Tymczasem sprawa nie jest wcale taka prosta.

Czym jest dysplazja?

 Postęp genomiki zwierząt domowych, możliwość prowadzenia szerokich porównawczych analiz genomowych oraz powszechna dostępność nowoczesnych
narzędzi i technik molekularnych (np. mikromacierze SNP, sekwencjonowanie DNA nowej generacji) zaowocowały identyfikacją wielu mutacji odpowiedzialnych za monogenowe choroby psów (24). Z kolei wiedza o podłożu molekularnym często występujących u psów chorób lub wad o złożonym uwarunkowaniu (np. otyłość, cukrzyca typu 2, dysplazja stawu biodrowego lub łokciowego, wnętrostwo), czyli takich, które zależą od wielu genów oraz czynników środowiskowych, a także interakcji między nimi, nie jest tak zaawansowana. Wiedza o markerach genetycznych związanych z predyspozycją do rozwoju takich chorób lub wad jest zatem aktualnym wyzwaniem, ważnym dla wczesnej diagnostyki ryzyka ich powstania, nawet przed pojawieniem się pierwszych objawów.